Grand Prix 1939 był siódmym i ostatnim sezonem Mistrzostw Europy organizowanym przez Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus (AIACR), a z powodu wybuchu II wojny światowej nie doszło do oficjalnego ogłoszenia zwycięzcy mistrzostw.
Przed rozpoczęciem sezonu Grand Prix 1939 organizacja zarządzająca AIACR, która była prekursorem FIA – obecnie światowego organu zarządzającego sportami motorowymi, zmieniła kwalifikację samochodów. Wprowadzone zmiany ograniczały pojemność silnika turbo doładowanego do 3000 cm3. Koncern Mercedes-Benz zdecydował przygotować nowy samochód W154 zaprojektowany zgodnie z nowymi przepisami i bazujący na podwoziu wcześniej wystawianego modelu W125.
Podwozie numer 11 z 15 zbudowanych W154 zostało zmodyfikowane poprzez zabudowanie kół i zawieszenia w aerodynamicznych owiewkami. Obudowa przednich kół umożliwiała jedynie ograniczone sterowanie. Boki kokpitu również zostały osłonięte panelami, ten po prawej stronie można było łatwo usunąć, aby wejść do kokpitu.
Dalsze usprawnienia nadwozia i usunięcie zbędnego wyposażenia zmniejszyło masę samochodu do 949 kg. Ponieważ rekordowe przejazdy były krótkie, usunięto chłodnicę a nad tylną osią zamontowano zbiornik na lód. Gorący płyn chłodzący z silnika spływał do zbiornika i topił lód, a teraz schłodzony płyn chłodzący wracał do silnika. Po zdjęciu chłodnicy zmiejszono wlot powietrza na przodzie samochodu i doprowadzał on powietrze bezpośrednio do gaźnika.
8 lutego 1939 roku Rudolf Caracciola zasiadający za kierownicą Mercedesa-Benz W154, ustanowił nowy rekordowy prędkości w klasie D (2-3 litry):
- 20,56 sekundy na odcinku 1 km (0,6 mili) ze średnią prędkością 175,097 km/h
- 28,32 sekundy na odcinku 1 milę (1,6 km) ze średnią prędkością 204,578 km/h
Prędkość maksymalna nie została odnotowana.
Caracciola nie był zadowolony z rekordu i 14 lutego ustanowił kolejny rekord:
- 20,29 sekundy na odcinku 1 km (0,6 mili) ze średnią prędkością 177,427 km/h.
Do bicia rekordów prędkości został stworzony specjalny 10-cio kilometrowym odcinek autostrady na południe od Dessau w Niemczech, nazywany Dessauer Rennstrecke (Tor Wyścigowy Dessau). Tor miał 25 m szerokości i utwardzoną środkową częścią.
Był to ostatni rekord prędkości ustanowiony w Niemczech przed II wojną światową.
W154 o numerze 11, użyte do rekordowego przejazdu, zostało przywrócone do konfiguracji wyścigowej Grand Prix. W 1951 roku samochód kierowany przez Juana Manuela Fangio brał udział w dwóch wyścigach Grand Prix w Argentynie. Samochód został zachowany i jest własnością Mercedes-Benz.
DANE TECHNICZNE MERCEDES-BENZ W154
| Silnik | |
| Konfiguracja | M163 60º V12 |
| Umiejscowienie silnika | Przód, montowany wzdłużnie |
| Waga | 253 kg |
| Budowa | blok i głowica z kutej stali |
| Pojemność | 2962 cm2 |
| Średnica / Skok | 67mm / 70mm |
| Kompresja | 7.5:1 |
| Układ rozrządu | 4 zawory / cylinder, DOHC |
| Zasilanie paliwem | 2 gaźniki Mercedesa |
| Turbina | Dwustopniowa sprężarka typu Roots |
| Moc | 483 KM / 360 kW przy 7800 obr./min |
| Moment obrotowy | 490 Nm przy 5000 obr./min |
| KM/Litr | 163 KM/litr |
| Układ napędowy | |
| Nadwozie | Aluminiowy korpus na ramie z owalnych rurek niklowo-chromowo-molibdenowych |
| Przednie zawieszenie | Podwójne wahacze, sprężyny śrubowe, amortyzatory hydrauliczne |
| Tylne zawieszenie | Oś DeDion, drążki skrętne wzdłużne, amortyzatory hydrauliczne |
| Układ sterowniczy | Kula recyrkulacyjna |
| Hamulce | Bębny hydrauliczne |
| Skrzynia Biegów | 5-cio biegowa, Manualna |
| Napęd | Napęd na tył |
| Wymiary | |
| Waga | 980 kg |
| Długość / szerokość / wysokość | 4600 mm / 1850 mm / 1250 mm |
| Rozstaw osi (przód/tył) | 2720 mm / 1470 mm / 1470 mm |
| Dane dotyczące wydajności | |
| Moc na wagę | 0,49 KM/kg |
| Prędkość maksymalna | 309 km/h |
Rudolf Caracciola
(1901-1959) – niemiecki kierowca wyścigowy pochodzenia włoskiego.
Uważany jest za jednego z największych kierowców wszech czasów. W swojej karierze bronił barw Mercedesa i Alfa Romeo. W 1926 r. zadebiutował w Grand Prix Niemiec na torze AVUS. W 1932 r. przeniósł się do zespołu Alfa Romeo. W 1934 r. ponownie zasiadł za kierownicą Mercedesa.
W latach 1935, 1937 i 1938 zdobył mistrzostwo Europy. Podczas II wojny światowej przebywał w neutralnej Szwajcarii, a po wojnie powrócił do wyścigów, choć nie odnosił już większych sukcesów. Startował także w Polsce, wygrał wyścig w Wujskiem w Górach Słonnych.
Komentarze